7-8 listopada 2025
Gdański Uniwersytet Medyczny
Symultaniczne
1790 PLN
Opór superego: Kobieta, która pragnęła cierpienia
Niektórzy pacjenci przychodzą na terapię, lecz od samego jej początku opierają się naszym wysiłkom, by im pomóc. Część z nich przyjmuje postawę opozycyjną lub buntowniczą. Inni stają się bierni i nieobecni. Celem ich oporu jest zdystansowanie się od terapeuty, by dzięki temu zdystansować się od swoich własnych bolesnych uczuć. Odgrywają oni z terapeutą schematy nabyte w przeszłych, patologicznych relacjach, aby uniknąć uczuć, które im w nich towarzyszyły.
Istnieje jednak inna grupa opornych pacjentów, którzy często „pokonują” terapeutów. Pacjenci ci zaniedbują siebie, angażują się w autodestrukcyjne relacje i doszukują się powodów, dla których powinni pozostać przy swoich szkodliwych partnerach. Twierdzą, że kochają ludzi, którzy ich skrzywdzili. Zdarza się, że wręcz negują oni fakt własnego cierpienia! W takich przypadkach celem oporu nie jest zdystansowanie się od terapeuty, ale podtrzymanie i uwiecznienie własnego cierpienia.
W nagranej na wideo trzygodzinnej sesji terapeutycznej przeanalizujemy wypowiedzi pacjenta, słowo po słowie, aby lepiej zrozumieć, jak oceniać mechanizmy obronne i przeniesienia, które prowadzą pacjentów do poszukiwania cierpienia. Przeanalizujemy strukturę projekcji i przeciw-przeniesień, które są przez nie wywoływane. Zobaczymy również konkretne interwencje, których wymagają ci pacjenci. Wreszcie dowiemy się, jak rozpoznać i usłyszeć w odpowiedziach pacjenta jego nieświadomy głos „nadzoru” i wykorzystać go w celu głębszego dotarcia do niego.
Podczas terapii odkrywamy, że uleczenie może nastąpić tylko poprzez relację. To logiczne - rany, które zadano nam w relacji, tylko relacja może zagoić. Musi to być relacja, w której terapeuta nie tyle do nas mówi, co do nas rozmawia. Taka dzięki, której możemy odkryć, kim naprawdę jesteśmy pod pancerzem słów, przekonań, złudzeń. Taka, która postawi w centrum nasze uczucia, a nie deklaracje. Nic nam nie pomoże, jeśli usłyszymy, że mamy przestać marudzić i wziąć się w garść. Potrzebujemy przestrzeni i akceptacji, okoliczności, w których wreszcie będziemy mogli przyznać się do własnych uczuć.
Jon Frederickson
Superego jako dziecko Budowanie teorii opartej na dowodach dotyczącej ISTDP
Patologia superego może powstać w wyniku bardzo traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa. Mimo cierpienia, z którym się wiąże, jest również istotną strukturą w umyśle, która tłumi naturalny rozwój ego. Dziecko internalizuje negatywne cechy okrutnych, zaniedbujących i pozbawionych miłości opiekunów. Ten uwewnętrzniony oprawca staje się sumieniem i prowadzi do powstania wewnętrznego obrazu siebie jako złej istoty, zasługującej jedynie na karę i naganę. Łączy się też z „idealnym ja” naszego ego, jako jeden z elementów regulacyjnych w superego. Łagodniejsze przypadki prowadzą do postępującej nerwicy; poważniejsza patologia przejawia się jako „przestępca z poczucia winy”. Tacy pacjenci mają tendencję do obwiniania siebie za problemy swoich partnerów i opiekunów. W rezultacie tworzą lub znajdują wzorce takich zachowań adaptacyjnych, które umożliwiają chroniczne samookaleczenie i depresję.
Istnieje wiele odmian tej formy zaburzenia, lecz większość z nich cechuje się nawiązywaniem negatywnego sojuszu z terapeutą, nawet w obliczu jego najgłębszych starań terapeutycznych,
Na konferencji zaproponujemy spójną teorię oraz przykłady interwencji terapeutycznych mających na celu zintegrowanie współczującego poczucia Siebie i Innych, aby oddzielić strukturę ego, tak by pacjent ostatecznie stał się Osobą gotową do swobodnego przeżywania swojego życia.
Do zilustrowania przedstawianych argumentów i reguł wykorzystamy materiał kliniczny w formie wideo, a uczestnicy zostaną zaproszeni do napisania nowej teorii opartej na dowodach dotyczącej praktyki Intensywnej Krótkoterminowej Psychoterapii Dynamicznej.
Seminarium jest otwarte zarówno dla absolutnych początkujących w ISTDP, jak i dla zaawansowanych praktyków.
Przypadek będzie dotyczył kobiety ze skrajną patologią osobowości, rozproszonym poczuciem siebie i nieintegrującym superego.
Słowa kluczowe: zdolność adaptacyjna ego, struktura ego, spektrum patologii superego, externalizacja, identyfikacja z oprawcą, zdrowe integrujące superego, przenoszenie oporu.
Kiedy pacjent zaczyna doświadczać przeszłych uczuć, wspomnień, musimy stworzyć u niego świadomość ciała, aby stały się one pewnego rodzaju fotografiami. Nie będą już oddziaływać w ciele, więc pacjent poczuje, że ma wybór.
Monika Urru